De Blog die nergens over gaat

Door Jan Pieter Meijer

Een collega jeugdbeschermer heeft onlangs een fantastische blog geschreven. Een blog over samenwerking met verschillende professionals uit diverse organisaties. Een blog over doen wat nodig is terwijl dat volgens de regels niet kan. Over wegen bewandelen, of beter gezegd, wegen aanleggen waar die er nog niet zijn. Een blog over balanceren tussen ingrijpen en ruimte geven. Een blog over opkomen voor een kinderleven dat ernstig bedreigd wordt.

Alles in mij schreeuwt om die blog te posten. Omdat het een mooie blog is, maar vooral omdat het verhaal zo duidelijk maakt dat wanneer hulpverleners naast elkaar gaan staan er mooie wegen kunnen ontstaan. Zelfs wanneer regelgeving en hulpverleningsaanbod ontoereikend is.

En toch gaan we de blog niet posten. Omdat de werkelijkheid van de jeugdbescherming er ook eentje is van vertrouwen opbouwen met een vader, een moeder, een kind. En dat is soms ontzettend kwetsbaar.

We willen en moeten altijd voorzichtig zijn met onze verhalen. Hebben betrokkenen toestemming gegeven? Is het verhaal voldoende anoniem en niet-herleidbaar? En hoe geanonimiseerd ook, we nemen liever het zekere voor het onzekere.

Dan nu deze blog; die dus nergens over gaat. Want er gebeurt zoveel wat niemand ziet. Jeugdbescherming komt in het nieuws bij heftige situaties, door de wachtlijsten, personeelstekort, fouten, discussie over tarieven enz. Soms komen mooie en goede verhalen naar buiten. Dat vinden wij heel belangrijk. Maar nog veel vaker zijn er waardevolle momenten. Kleine stapjes vooruit. Groei van vertrouwen. Groei van hoop en perspectief. Verandering. Onzichtbaar voor de buitenwereld.

En dat gaat wel degelijk ergens over…

Terug naar overzicht