BJORN, DIT IS HET MOMENT HÉ?

“Moet ik nu naar een andere plek?” Wat raakt mij dat diep. Het besef van de 10-jarige David over de situatie waar hij in verkeert. Hij loopt zelf naar mijn auto en gaat op de achterbank zitten. De handen tegen zijn oren, voor hem een manier om zich af te sluiten voor alles. Zijn broertje gaat met behulp van de buurvrouw ook op de achterbank zitten. Het verdriet is niet te omschrijven. Ook ik schiet vol. Zoveel werk door zoveel mensen om dit te voorkomen en dan dit.

Preventief traject
Wat was ik blij met deze buurvrouw toen mijn collega en ik 7 maanden ervoor in dit gezin als jeugdbeschermers begonnen. De gemeente zette ons in vanuit het preventieve kader. De reden was dat moeder ondanks de ernstige zorgen onvoldoende in beweging kwam en zich niet liet helpen. De kinderen liepen gevaar maar de zorgen daarover konden niet weggenomen worden.

Het lukte gaandeweg om contact te krijgen en wij kregen steun uit onverwachte hoek: de buurvrouw. Moeder had moeite met de verwerking van informatie en had intensieve ondersteuning nodig. De buurvrouw kon helpen om een vertaalslag te maken van onze gesprekken en moest dat soms een paar dagen later weer doen. We kwamen samen met moeder tot een centrale lijn wat hulpverlening en doelen betreft.  Moeder ging daar aanvankelijk goed mee aan de slag.

In de loop van de maanden werd echter duidelijk dat de zorgen over de kinderen niet weggenomen werden en moeder eigenlijk niet in staat bleek dat te kunnen doen. De uithuisplaatsing kwam in beeld, maar wij hebben nog maanden geprobeerd dat tegen te houden. Inzet van opvoedondersteuning, veel contact met moeder, huishoudelijke ondersteuning, inzet van de buurvrouw, spoedhulp vanuit een jeugdzorgaanbieder enz. Ook volgden er meerdere kansen na overleg met de Raad voor de Kinderbescherming en het wijkteam. Maar moeder leek niet te willen en niet te kunnen.

Een keuze die ik niet wil maken
Het gaat te ver om alles te beschrijven. Het ging om zoveel overwegingen en specialistische adviezen die we inwonnen. We hielden rekening met de leeftijd, persoonlijkheden van de kinderen, individuele problemen, we zochten naar oplossingen in en met het netwerk, maar soms is kiezen voor het beste en veiligheid tevens een hele ingrijpende keus. De minst slechte keuze. Dat maakt mijn werk zo moeilijk en complex. Maar ook uitdagend en gelukkig ook leuk. Deze situatie was echter niet leuk. Het was schrijnend en ik zag wat het met de kinderen deed.

De kinderen werden voorbereid op een plaatsing bij een pleeggezin. Moeder deed nog een poging om met de kinderen weg te gaan door ze op te halen van school. De buurvrouw zette echter haar contact met moeder op het spel door mij te laten weten dat moeder bij haar op de stoep stond. Toen ik daar aankwam stond de buurvrouw in tranen met moeder en de kinderen in haar armen.

“Bjorn, dit is het moment hé?”. “Ja David, dit is het moment”, antwoord ik.
Omdat het al laat was besloten mijn collega en ik om met de kinderen even bij de Mac iets te gaan eten. Nadat ze even gespeeld hadden en daarmee hun gedachten konden verzetten kwam David naar mij toe. “Dit is de mooiste dag van mijn leven”.

Hoe moet je daar nou mee omgaan? Ik heb nog geen idee hoe ik dat moet interpreteren. Als iets moois? Iets schrijnends? Iets kinderlijks? Hoe dan ook, ik wil mij met heel mijn hart inzetten voor het welzijn van kinderen. Zelfs als mijn hart op zulke moment echt even breekt…

Bjorn Schutte
Jeugdbeschermer JBGld

*David is niet zijn echte naam

Terug naar overzicht