Jeugdbeschermer op afstand? Kim leert ervan.
Wat betekent deze Coronacrisis voor het werk binnen de jeugdbescherming? Kim Burgers, jeugdbeschermer in Ede, deelt iets over wat het doet met haar verantwoordelijkheidsgevoel.
Verantwoordelijkheidsgevoel
“Dit is een tijd waarin mijn verantwoordelijkheidsgevoel uitgedaagd wordt. ‘Alle kinderen blijvend veilig’, hoe monitor ik dat nu bij mijn cliënten? Mijn collega’s en ik moeten vaak controleren hoe het gaat bij kinderen thuis. We houden een vinger aan de pols en willen crisissituaties voorkomen. Het is steeds balans vinden tussen loslaten en controleren. Maar hoe doe ik dat nu, op afstand? Dat is de vraag die nu steeds terugkomt. Maar deze tijd levert mij ook nieuwe inzichten op.
Wij jeugdbeschermers moeten nu zoveel mogelijk fysiek afstand houden tot onze cliënten. Dat betekent in principe geen huisbezoeken en afspraken meer. Vanuit die nieuwe werkelijkheid wil ik graag delen wat ik ervaren en geleerd heb. Zo vernam ik van een moeder dat ze ineens wel in contact is gekomen met haar ex-partner en dat hij nu de kinderen opvangt om moeder te ontlasten. Bij een vader is het netwerk bereid iets extra’s te betekenen. En daar waar het kan springen ineens opa en oma’s en mensen uit het netwerk bij.
Wanneer er ‘normaal gesproken’ voor een kind voldoende veiligheid gewaarborgd is kan ik een stapje achteruit doen met mijn aansturing van en adviezen aan ouders. Op die manier ontstaan er bij ouders ruimte en leersituaties om binnen hun eigen vermogen en mogelijkheden zelf oplossingen te bedenken. Het Coronavirus dwingt mij echter plotseling meer los te laten.
Een mooie les
En wat blijkt? Door de omstandigheden komen ouders en hun netwerk in een aantal gevallen zelf tot oplossingen die aanvankelijk niet mogelijk leken. Waarom kon dat eerder niet? Dit daagt mij uit om in de toekomst ouders nog meer te stimuleren hun eigen kracht en dat van hun netwerk te benutten. Als jeugdbeschermer wil ik zo lang als nodig, maar zeker ook zo kort mogelijk in een gezin zijn”.
Terug naar overzicht