De brug tussen werk en privé

Hoe een simpel wandelingetje een drama kon voorkomen.

Zondag, laat in de middag. Ik ging nog snel een rondje wandelen, want daar was ik die dag nog niet aan toegekomen. De wandeling moest niet te ver van huis zijn, want ik was bereikbaar voor mijn werk. Ik werk als crisisinterventor voor de Spoedeisende Jeugdzorg van Jeugdbescherming Gelderland.

Samen met mijn team intervenieer ik in crisissituaties. Dat wil zeggen dat we bij acute problemen die met kinderen en jongeren en eventueel ook hun gezinnen spelen, direct en 24 uur per dag onze hulp kunnen aanbieden. Ik had niet kunnen vermoeden dat deze wandeling tot een interventie in de buitenlucht zou leiden.

Ik genoot van de laatste zonnestralen van deze dag en liep de brug op. Het was er druk: auto’s, fietsers, joggers en wandelaars, allemaal op weg naar hun eigen einddoel. Daar stond ze, midden op de brug. Een jong meisje nog.  Ze keek over de rand van de brug naar beneden. Ze maakte een gestreste indruk, liep zenuwachtig op en neer en was in zichzelf gekeerd. Verschillende voorbijgangers probeerden haar voorzichtig te benaderen, maar ze snauwde hen af. De mensen aarzelden en liepen daarna weer door.

Ik onderbrak mijn wandeling en de hulpverlener in mij was direct alert. Ik hoefde er geen seconde over na te denken en liep op haar af. Ik sprak haar aan en probeerde oogcontact te maken. Ze reageerde afhoudend en boos. Ze probeerde haar gezicht achter haar lange haren te verbergen. Ik zag pijn in haar ogen. Ik bleef haar op een uitnodigende manier aanspreken. En toen ik merkte dat ze me maar af bleef weren, stelde ik haar de vraag die alle mensen daar op die brug bezighield: ben je van plan om van de brug af te springen? Op dat moment brak ze. Ze huilde en we raakten in gesprek.

Wat is mijn werk als crisishulpverlener en wat is de empathie die ik als mens heb? Deze twee zaken liepen op deze dag vloeiend in elkaar over. De hulpverlening, vooral de jeugdzorg, staat niet altijd in een positief daglicht. Kijk de berichtgeving in de media er maar op na, dan weet je wat ik bedoel. Ik vind dit onbegrijpelijk. Ik ben al ruim 20 jaar werkzaam in de (jeugd)hulpverlening en doe dit werk met hart en ziel. Het is een passie waarin mijn persoon en mijn werkhouding versmolten zijn, met het doel om kinderen, jongeren en gezinnen te helpen.

Terug naar de zondagmiddag op de brug. Uiteindelijk heb ik deze moeilijke situatie kunnen de-escaleren. Ze werd weer rustig en bedankte me. Ze stapte op haar fiets, terug naar haar huis, haar haren in de wind. Langzaam verdween het rode achterlicht van de brug. Toen ik naar nakeek schoot het liedje ‘Bridge over troubled water’, door mijn hoofd. Man, wat heb ik een rothekel aan dat nummer…

Suzan van Westen

Denk je aan zelfmoord of maak je je zorgen om iemand? Praten over zelfmoord helpt en kan anoniem via de chat op www.113.nl of telefonisch op 113 of 0800-0113.

Terug naar overzicht